Σκοτ, σερ Ουώλτερ

(Scott). Σκοτσέζος συγγραφέας (Εδιμβούργο 1771 - Άμποτσφορντ 1832). Ο πατέρας του τον προόριζε για τα νομικά, πολύ νωρίς όμως έδειξε έντονο ενδιαφέρον για τη λογοτεχνία. Ακολουθώντας το παράδειγμα των Γερμανών ρομαντικών και του Άγγλου Τόμας Πέρσυ, συγκέντρωσε σ’ ένα τόμο (Minstrelsy of the Scottish Border, 1802) πολυάριθμες μπαλάντες του 15ου αι., που είχαν γεννηθεί στη γη των προγόνων του, στα σύνορα Σκοτίας -Αγγλίας δικαιώνοντας έτσι μερικές από τις εντυπωσιακότερες πλευρές του ρομαντισμού (επιστροφή στον Μεσαίωνα, στις εθνικές λαϊκές παραδόσεις, σ’ ένα είδος μαγείας). Ακολούθησαν Το τραγούδι του τελευταίου μενεστρέλου (1805), Η γυναίκα της λίμνης (1810) και άλλα ποιήματα. Από το 1814 με το Waverley έως τον θάνατό του, ο Σ., αντλώντας από την παράδοση των σκοτσέζικων μυθιστορημάτων και από το λεγόμενο «γοτθικό» μυθιστόρημα, έθεσε τις βάσεις του ιστορικού μυθιστορήματος, γράφοντας -πάντα σε οικονομικές συνθήκες αρκετά αβέβαιες - 35 ολόκληρα έργα ανάμεσα στα οποία και τα παρακάτω: Το παλαιοπωλείο (1816), τοποθετημένο στη σύγχρονη του Σκοτία, Ρομπ Ρόυ (1818), Η καρδιά του Μιντλόθιαν (1818), Λαμερμούρ (1819), Ο θρύλος των Μοντρόσυζ (1819), Ιβανόης (1819), Το μοναστήρι (1820) κ.ά. Η μεγάλη επιτυχία του Ιβανόη, και γενικά των μυθιστορημάτων του Σ. (στα οποία άλλωστε οι ιστορικές αναμνήσεις δεν ανταποκρίνονται πάντα στην πραγματικότητα), οφείλεται προπάντων στο νέο και πειστικό κοινωνικό φόντο, μέσα στο οποίο το εξαίρετο αφηγηματικό ταλέντο του κινεί πρόσωπα, που τα έχει συλλάβει ως προϊόντα ορισμένων συνθηκών του περιβάλλοντος. Στη βασική αυτή διάρθρωση - που αποτέλεσε πρότυπο για πολλούς Άγγλους και ξένους συγγραφείς - δεν είναι πάντα αντίστοιχη η ικανότητα να παρακολουθείται κάθε νήμα της πολυσύνθετης, κάποτε συμβατικής, πλοκής. Ο Σκοτσέζος συγγραφέας Ουόλτερ Σκοτ στο γραφείο του: πίνακας του Ουίλιαμ Άλεν. (Εθνική Πινακοθήκη Προσωπογραφιών, Λονδίνο).